من بگویم حالت قاضی تمام

زانکه رشوت گیرد او از خلق عام

او همی بیند که دارد نام وننگ

در شود در نار دوزخ بی درنگ

رشوت بسیار و زرهای یتیم

در نهانی گیرد او از روی بیم

پس یتیم بیکسی پیدا کند

مال او در دفتر خود جاکند

قاضیی را یک ملازم بود فرد

ضبط کردی مال ایتام از نبرد

کرد پیدا او یتیمی بی سخن

قاضیش گفتا که مالش ضبط کن

شش هزاری داشت نقره آن یتیم

گفت حق داده مرا خوان نعیم

پس گرفت آن زر بسوی خانه کرد

وز یتیم بی پدر بیگانه کرد

برگرفت او یک هزار از بهر خود

پنج دیگر را بقاضی کرد رد

بی تکلف بهر خود قاضی گرفت

وین حکایت را ز مردم می نهفت

گفت قاضی تو چه کردی وجه را

گفت کردم خرج او بی ماجرا

کرد قاضی یک هزاری قرض از او

گفت دیگر را نگه دار ای نکو

چون برآمد چند روزی زین سخن

گفت با قاضی که با ما رحم کن

وجه آن مسکین یتیم مستمند

برد دزد و اوفتادش در کمند

جمله را دزدان بدزدیدند و رفت

جان از این آتش بوددر تاب و تفت

گفت رو چون برتو این دعوی کنند

با تو این دعوی بی معنی کنند

گوی زر را دزد از من برده است

خاطر من زین سبب افسرده است

من بحفظ آن بکردم جهد نیک

جمله را محکم نهادم زیر ریگ

من زرت را چون امینی بوده ام

کی بدان من دست خود آلوده ام

هیچ بر تو می نیاید مرد باش

وز غم واندوه عالم فرد باش

چون یتیم آن زر طلب کرد از امین

پیش قاضی رفت نالان و غمین

ماجری گفتند با قاضی بهم

کرد قاضی ناتوان را متهم

گفت قاضی با یتیم ای بوالعجیب

این چنین در شرع ما نبود غریب

اویکی مرد امین عادل است

سالها در محکمه دارد نشست

زو خیانت کی روا باشد روا

بر تو باشد زین حکایت حد روا

دیگر آنکه هیچ می ناید بشرع

برامین تو برای اصل و فرع

چون یتیم از قاضی اعظم شنید

این سخن را گفت از شرع این بعید

کار قاضی این و کار مفتی آن

کار ملای مدرس را بمان

راه شرع اینست کایشان می روند

این همه دنبال شیطان می روند

راه راه مصطفی و آل اوست

چون بدانستی برو کاین ره نکوست

من بتو صد بار گفتم صد هزار

دست از دامان حیدر بر مدار

راه حیدر رو که اندر راه او

نور حق بد از دل آگاه او

راه راه اوست دیگر راه نیست

گر روی جای دگر جز چاه نیست

خویش را مفکن تو اندر چاه تن

جهد کن تا تو برون آئی چو من

این همه درها که این عطار سفت

در درون گوش او کرار گفت

گفت بشنو گیر درگوش این همه

تا شود روشن شب تو زین همه

ز آنکه شب تاریک و ظلمانی بود

در درونش آب حیوانی بود

من بسی شبها بکنجی بوده ام

راه عرفان را بسی فرسوده ام

گنج جانست و جواهر معرفت

من از اینها می کنم باتو صفت

ای تو مغرور جهان و مال خود

رحم می ناید ترا بر حال خود

گر هزاران سال تو زحمت بری

مال دنیا را همه جمع آوری

عاقبت بگذاری و بیرون روی

خود یقین میدان که تو ملعون روی

هست دنیا پر ز آتش بهر کس

اوفتاده اندرو چون خار و خس

ای گرفتار عیال و زن شده

همچو حیوان در پی خوردن شده

باتو کردم بارها این ماجرا

تا به کی تو پروری این نفس را

رو تو از دنیای دون بگذر چو من

گر تو انسانی گذر زین انجمن

ای تودر بازار دنیا بس خراب

می نداری هیچ در عقبی ثواب

بهر یک نان بیسر و سامان شده

در میان مردمان حیران شده

گر تو صد اشتر پر از دیبا کنی

وین جهان را جمله پرغوغا کنی

سقف و ایوان سازی و سلطان شوی

تاجدار ملک هندستان شوی

ور چو اسکندر شوی با تاج و تخت

یا فریدونی شوی با حظ و بخت

عاقبت راه فنا گیری به پیش

می عدم بینی همه اعضای خویش

بعد از آن در خاک پنهانت کنند

پس عزیزان ختم قرآنت کنند

این چنین ها بین و فکر خویش کن

زاد راهت مظهر درویش کن

رو تو درویشی گزین و پاک باش

در میان عاشقان چالاک باش

رو تو با حق باس و راز حق شنو

تا بیابی سر عرفان نو بنو

تو نیابی بی ولی راه خدا

گر هزاران سال باشی رهنما

بی دلیلی راه گم گردد ترا

خوش دلیلی هست شاه اولیا

راه او راه محمد دان و باش

راه احمد دان ره یزدان و باش

همچو عطار اندر این ره زن قدم

گر همی خواهی که یابی سر جم

رو تو گردی باش اندر پای او

تادری یابی تو از دریای او

گر بمعنیم رسی انسان شوی

ورنه میرو تا که چون حیوان شوی

من به صنعت سحر دارم در سخن

من هم از حق دارم این سرکهن

من ز دریاها جواهر آرمت

وندر او سرها بظاهر آرمت

اهل دل آگه شوند از رمز من

عارفان کردند فهم این سخن

فهم من در جان عاشق نور شد

زین سخن دانای مامستور شد

هر که او مستور شد در راه عشق

هست او از جان و دل آگاه عشق

عشق سرگردان او در کل حال

حال او معشوق داند چون زلال

هر که او همرنگ یار خویش بود

از جهان گوی معانی را ربود

ای تو در راه خدا یکرنگ نه

وز درون و وز برون جز رنگ نه

زنگ دل را برتراش و پاک شو

و آنگهی در راه حق چون خاک شو

هر که چون دانه بیفتد سرکشد

خم معنی را به یک دم درکشد

سرفرازی حق درویشان بود

آه و سوز و درد هم ز ایشان بود

گر تو می خواهی که یابی دولتی

وارهی بی شبهه از هر ذلتی

رو طریق و راه درویشان بگیر

همچو ایشان باش و با ایشان بگیر

هست شرع احمدی راه درست

هر که جز این راه رفت او رنج جست

هر که در الطاف سرمد باشد او

پیرو شرع محمد باشد او

گر تو یک دم همنشین جان شوی

همچو ناصر سرور ایمان شوی

ناصر خسرو بحق چون راه یافت

همچو منصور او نظر در شاه یافت

تو یقین میدان که شه بیراه نیست

گر روی راه دگر شه راه نیست